انسانی گریسته است
با دستانی فشرده بر میله‌ها
پرندگان مردابی همچون نوک پیکانی
می‌شکافند دل آسمان را
و انسانی تنها
چشم می‌دوزد بر خط سیر پرندگان
بر پهنه بی کرانه آبی آسمان
و روزی که از آن تنها تبی
در افق‌های دور بر جای مانده است
و سو سوی چشمک زنان ستاره ایی
که شبی دیگر را
به انتظار نشسته است
11.12.1382
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر